Gra w chaos

Gra w chaos – algorytm komputerowego generowania obrazów pewnych fraktali. Generuje on przybliżony obraz atraktora lub punktu stałego dowolnego systemu funkcji iterowanych.

Algorytm

Zaczynając od pewnego punktu $x_{0},$ kolejne iteracje są dane przy pomocy wzoru $x_{n+1}=f_{i}(x_{n}),$ gdzie $f_{i}(x)$ jest jedną z funkcji iterowanych wybieraną niezależnie i losowo dla każdej iteracji. Iteracje zbiegają się do punktu stałego systemu funkcji iterowanych. Jeżeli wartość początkowa $x_{0}$ należy do atraktora systemu funkcji iterowanych, wówczas wszystkie punkty $x_{n}$ również należą do tego atraktora i z prawdopodobieństwem 1 tworzą w nim zbiór gęsty. Prawdziwy jest znacznie ogólniejszy rezultat.

Twierdzenie o grze w chaos (zob.^[1]): Niech $X$ będzie przestrzenią metryczną zupełną, zaś ${\mathcal {F}}=\{f_{i}\}_{i=1}^{m}$ iterowanym układem funkcyjnym (IFS) złożonym z przekształceń zwężających $f_{i}\colon X\to X.$ Niech $x_{n+1}=f_{i_{n}}(x_{n})$ będzie orbitą startującą w dowolnym punkcie $x_{0}\in X.$ Wówczas atraktor $A$ układu ${\mathcal {F}}$ (który istnieje w myśl twierdzenia Hutchinsona) odtwarzany jest przez zbiór punktów skupienia $\omega ((x_{n}))=\bigcap _{k=1}^{\infty }{\overline {\{x_{n}:n\geqslant k\}}}$ orbity $x_{n}{:}$

(wersja probabilistyczna) $A=\omega ((x_{n}))$ z prawdopodobieństwem 1, jeśli tylko ciąg $i_{n},n=1,2,\dots ,$ sterujący wyborem funkcji w n-tym kroku iteracji, jest losowany z użyciem schematu Bernoulliego na zbiorze $\{1,\dots ,m\};$
(wersja zderandomizowana) $A=\omega ((x_{n})),$ jeśli tylko ciąg $i_{n},n=1,2,\dots ,$ jest dyzjunktywny nad alfabetem $\{1,\dots ,m\},$ tzn. dowolny łańcuch skończony nad $\{1,\dots ,m\}$ pojawia się w $i_{n}.$

W przypadku układów kontrakcji wariant probabilistyczny twierdzenia o grze w chaos (używający schematu Bernoulliego) wynika z wariantu dyzjunktywnego. Dzieje się tak, gdyż schemat Bernoulliego generuje ciągi dyzjunktywne prawie na pewno.

Przykład dla trójkąta Sierpińskiego

Na początku stawia się na płaszczyźnie 3 dowolne punkty (powinny być niewspółliniowe, gdyż inaczej fraktal zdegeneruje się do odcinka), po czym wybiera sobie kolejny punkt płaszczyzny, zwany punktem gry (game point). Następnie wybiera się dowolny z trzech punktów obranych na samym początku (można je oznaczyć 1, 2 i 3, po czym korzystając z generatora liczb losowych, wybierać je) i stawia punkt w połowie odległości między czwartym punktem a tym wybranym. Powtarza się ten krok, za każdym razem oznaczając punkt leżący dokładnie w połowie odległości między ostatnio postawionym a jednym z trzech pierwszych.

Efektem algorytmu – zakładając, że punkty były losowane z mniej więcej takim samym prawdopodobieństwem – jest pewien wariant trójkąta Sierpińskiego. Jego wierzchołkami są trzy punkty wybrane na samym początku gry.

Zobacz też

Przypisy

↑ MichaelM. Barnsley MichaelM., AndrewA. Vince AndrewA., Developments in fractal geometry, „Bulletin of Mathematical Sciences”, 3 (2), 2013, s. 299–348, DOI: 10.1007/s13373-013-0041-3, ISSN 1664-3607 [dostęp 2020-03-25] (ang.).

[1] MichaelM. Barnsley MichaelM., AndrewA. Vince AndrewA., Developments in fractal geometry, „Bulletin of Mathematical Sciences”, 3 (2), 2013, s. 299–348, DOI: 10.1007/s13373-013-0041-3, ISSN 1664-3607 [dostęp 2020-03-25] (ang.).

[1]